اگر بگوئيم امضا هر شخص معرف اوست ، زياد بي راه نگفته ايم . اين نشانه هويت را معمولا در انتهاي يک قرار داد يا سند و يا عهد و پيمان درج مي کنند .

در شکل و نوع اين هويت شاخصهايي مانند قوميت ، نژاد ، آداب و رسوم ، فرهنگ ، شغل و ميزان سواد و معلومات معمولا نقش بسزاي دارد . اما شايد براي شما جالب باشد که بدانيد افراد و چهرهاي مشهور و محبوب داراي چه نوع امضائي هستند . گزارش تصويري زير از نمونه امضا تعدادي از چهره اي سرشناس و محبوب کشورمان مي باشد.

- ولگرد کسی است که مسکن و مأوای مخصوص یا وسیله معاش معلوم و یا شغل یا حرفه معینی ندارد مگر این که سن او از پانزده سال‌تجاوز نکرده باشد.
از بدو تشکیل مجلس شورای ملی قوانینی به تصویب رسید که به نوبه خود مایه مباهات میهن بوده و به برخی امور به ظاهر ساده نیز توجهی شایسته شده است.
از جمله می توان به جرم انگاری ولگردی در قانون مجازات عمومی مصوب سال 1304 خورشیدی اشاره کرد.
هرچند در ماده 712 قانون مجازات اسلامی نیز مجازات 1 تا 3 ماه حبس برای ولگردی تعیین گردیده اما تعریف جامعی در قانون مجازات اسلامی در این باره نشده است.
تنها تعریف جامعی را که در این باره موجودست ماده 273 قانون مجازات عمومی مصوب سال 1304 شمسی و بشرح زیرست:
ولگرد کسی است که مسکن و مأوای مخصوص یا وسیله معاش معلوم و یا شغل یا حرفه معینی ندارد مگر این که سن او از پانزده سال‌تجاوز نکرده باشد ولگردی خلاف محسوب است.
البته پس از هفده سال (سال 1321 خورشیدی) نیز تغییری جزیی به شکل زیر در تعریف ولگردی و مجازات آن پیدا شد :
کسانی که وسیله معاش معلوم ندارند و از روی بی‌قیدی و تنبلی در صدد تهیه کار برای خود بر نمی‌آیند ولگرد محسوب می‌شوند.
‌ولگردی خلاف و مجازات آن مطابق باب چهارم قانون کیفر عمومی است.
‌ماده 273 مکرر - دولت مکلف است اشخاص مذکور در ماده 273 را به کار مناسب وادار نماید - در صورتی که از قبول کار امتناع نمایند و یا برای طفره‌از کار فرار کنند به حبس تأدیبی از 11 روز تا سه ماه و یا به پنجاه تا دویست ضربه شلاق محکوم می‌شوند شلاق روزی بیش از پنجاه ضربه نباید زده‌شود.

در تغییر بعمل آمده ی بالا صراحتا به نقش و تکلیف دولت در زدودن ولگردی اشاره گردیده و شرط وقوع بزه را طفره رفتن اشخاص از کارکردن می داند.
اما بجز مجازات قانونی حبس محدودیتهایی برای افراد ولگرد در قانون ایران پیش بینی شده که فهرست وار بهمراه منبع آن در زیر می آید:

یکم:‌‌
قانون متمم اصلاح اصول محاکمات جزایی ‌مصوب 12 مهر ماه 1311 شمسی (‌کمیسیون قوانین عدلیه) ماده 23 - در موارد جرائم مشهوده مأمورین نظمیه مکلفند تا وقتی که مدعی‌العموم یا مستنطق مداخله نکرده کلیه اقدامات لازمه را برای جلوگیری از‌امحاء اثرات جرم و فرار متهم و هر تحقیقی را که برای کشف جرم لازم بدانند به عمل آورند.‌جرم در موارد ذیل مشهود محسوب است:.... 5 - وقتی که متهم ولگرد باشد.
دوم:
‌قانون اقدامات تأمینی ‌مصوب 12 اردیبهشت ماه 1339 (‌کمیسیون مشترک دادگستری مجلسین)ماده 2 - دولت مکلف است ظرف پنج سال از تاریخ تصویب این قانون اقدام به تشکیل مؤسسات تأمینی بنماید:.....3 - نگاهداری مجرمین بیکار و ولگرد در کارگاه‌های کشاورزی و صنعتی.
سوم :
‌قانون گذرنامه ‌مصوب 10/12/1351 ‌ماده 16 - به اشخاص زیر هیچ نوع گذرنامه برای خروج از کشور داده نمی‌شود:کسانی که در خارج از ایران به سبب تکدی و یا ولگردی و یا ارتکاب سرقت و کلاهبرداری و با به هر عنوان دیگر دارای سوء شهرت باشند.
چهارم:
قانون مدنی ماده 1313 - شهادت اشخاص ذیل پذیرفته نمی‌شود.: اشخاص ولگرد و کسانی که تکدی را شغل خود قرار دهند.

همچنین برای جلوگیری از ولگردی تکالیفی قانونی به دولت محول شده از جمله: