گفت و گوی متفاوت و خواندنی با کریم باقری

کریم باقری که یکی از چهره های محبوب فوتبال ایران است، همیشه حرف های جالب زیادی برای گفتن دارد.

به گزارش ستاره ها؛ البته او سعی می کند تمام حرف هایش را یکجا نگوید و کم کم آن ها را خرج کند. باقری در گفت و گویی خودمانی بخشی از این حرف ها را می زند.

دوست داشتم قایقران را ببینم

وقتی از او می پرسیم که آیا به هر چیزی که در زندگی ات می خواستی رسیده ای، می گوید: «آدم قرار نیست به هر چیزی که دوست دارد برسد. من از سنین پایین فوتبال را شروع کردم. در آن موقع دوست داشتم احد شیخ لاری را از نزدیک ببینم. بعد با او هم بازی شدم و مربی ام بود. دوست داشتم سیروس قایقران را ببینم که با او هم دوست شدم، هم بازی بودیم و مربی ام شد. خودم تلاش کردم به خواسته هایی که دارم برسم. من قدیم ها که فوتبال می دیدم عاشق ماتئوس بودم. طرفدار دو آتیشه آلمان. بزرگ که شدم رفتم بوندس لیگا. ببین من فکرش را نمی کردم این اتفاق بیفتد. لطف خدا بود که شامل حال من شد. ولی فکر کنم یک حلقه گمشده در زندگی ام دارم و آن عنوان بهترین بازیکن آسیاست. من سال ۹۷ باید این عنوان را می گرفتم که نشد دیگر.»

من صف نانوایی می رفتم الان بچه ها کامپیوتر دارند

این روزها گفته می شود انگیزه اغلب بازیکنان فوتبال پول است، اما کریم باقری آن قدیم ها با چه انگیزه ای وارد فوتبال شد؟ «اول از همه هرکس که نمی تواند فوتبالیست شود. همین طوری که نمی توانند دایی شوند یا مهندس. پدر و مادر هر چقدر هم فشار بیاورند واقعا نمی شود. بچه باید ذاتا فوتبالیست باشد. همین پسر من، ۱۳ سال دارد. الان امکاناتی دوروبرش هست که به قول معروف خود من نداشتم. پدرم به من می گفت یا باید مدرسه بروی یا سرکار. خدا رحمت کند او را. من در آن زمان فوتبال را خیلی دوست داشتم. برادر بزرگ ترم بازی می کرد ولی شرایط برای من خوب نبود. باید کارهای خانه را می کردم، می رفتم دنبال خرید نان و هزار تا صف. ولی الان پسر من کامپیوتر دارد، دوستانش می آیند به خانه، او می رود به خانه آن ها. پلی استیشن دارد؛ یعنی می خواهم بگویم کلی امکانات در اختیارش است. زمان ما که نبود.»

شمشیر بالای سر پسرم نمی گذارم

کریم باقری دو پسر دارد. پسر بزرگ تر او نشان داده که می تواند بازیکن خوبی باشد. خود آقا کریم این موضوع را تایید می کند: «نشان داده که می تواند فوتبالیست خوبی شود. من خودم دوست دارم فوتبالیست بشود ولی بالای سرش شمشیر نمی گذارم. دوست داشت بازی می کند.» یعنی از خانواده تو یک کریم باقری دیگر هم متولد می شود؟ «قرار نیست هر کس پدرش بازیکن خوبی بوده، بازیکن بزرگی شود. همین کرایف مگر پسرش فوتبالیست بزرگی شد؟»

پروین آدم فرستاد دنبالم

ماجرای آمدن کریم باقری به پرسپولیس بسیار جالب است. ابتدا پروین به او پیغام فرستاد که به این تیم برود ولی باقری نرفت. خودش ماجرا را تعریف می کند: «من تیم ملی جوانان بودم که دو، سه نفر آمدند دنبال من که بیا برویم نمایشگاه ماشین علی پروین ولی من گفتم زود است که الان بروم پرسپولیس؛ یعنی همان موقع به دوستانم می گفتم که چون تازه از شهرستان آمده اید درجا نروید پرسپولیس. فکر کنم اولین پیشنهاد سال ۷۱ یا ۷۲ بود.» اما پروین از دست او ناراحت نشد؟ «خب، آخر من نمی دانستم که از طرف پروین است یا نه. ولی ناراحت نشد چون همان زمان مرا دعوت کرد تیم ملی که در جام اکو جلوی پاکستان بازی کردم. ولی جا دارد بگویم که من بهترین دورانم را در سه سالی که برای تیم کشاورز بازی کردم، پشت سر گذاشتم. بی نظیر بود. همان روز اول که رفتم، دیدم دارند به بازیکنان پاداش می دهند. دو تا اضافه آمد که یک بسته را هم دادند به من. فکر کنم ۱۰۰ تومان داخلش بود.»

۲۲ میلیون از پرسپولیس گرفتم

کریم باقری اولین قرارداد حرفه ای فوتبال ایران را بست. او با ۲۲ میلیون تومان به پرسپولیس رفت. خودش تعریف می کند: «من در کشاورز بازی می کردم که عابدینی یک نفر را فرستاد دنبال من. سریع رفتم با سیروس حرف زدم که او گفت، ببین روی من حساب نکن که صفی زاده مدیر تیم بشنود ناراحت می شود. با صفی زاده عین پدر و پسر بودیم. این قدر به من محبت کرده بود که خجالت می کشیدم به او بگویم. وقتی شنید، شوکه شد. به من گفت ۱۰ میلیون بده برو. ظرفیت من در کشاورز پر شده بود و باید تیمم را عوض می کردم. یک ساعت با عابدینی جلسه داشتم. ایشان گفت تصمیم آخرت چیست؟ چقدر می خواهی؟ منم گفتم ۲۲ میلیون. او هم گفت ایرادی ندارد، بیا. فردایش رفتیم و قرارداد را امضا کردیم.»

فضای فوتبال خوب نیست

این که او به مربی گری علاقه دارد یا نه، معمای بزرگی است. وقتی از او می پرسیم که چرا دوست ندارد مربی باشد، می گوید: «این برمی گردد به خصوصیات اخلاقی من. از اول دوست داشتم دوروبرم خلوت باشد. جای شلوغ را دوست ندارم. مربی گری باید در ذات آدم باشد. ربطی به جنم و این جور چیزها هم ندارد.» بعضی ها می گویند آقا کریم توانایی اش را ندارد. ولی او سریعا سگرمه هایش در هم می رود: «مگر من وارد شده ام که آن بعضی ها این را فهمیده باشند؟ من ۲۲ سال فوتبال بازی کردم و الان دوست دارم بیشتر به خانواده برسم و نبودن هایم را جبران کنم. از طرفی فضای ورزش ایران هم مطلوب نیست که بخواهم در آن کار کنم.»